Krukowi od stuleci przypisywano magiczne moce, a na jego temat powstało wiele mitów, bajek oraz przekonań. Uważany jest za nośnik ambiwalentnych sił oraz miał być chowańcem czarownic i czarodziejów. Jest to niezwykle inteligentne zwierzę, które czasami potrafi przemówić ludzkim głosem, potrafi również obmyślać taktyki polowań w grupie oraz używa prostych narzędzi. Jest jednak okrutnym łowcą, padlinożercą, który wyżera mózgi swoich ofiar przez oczodoły. Często był obecny na polach bitwy, gdzie pożywiał się poległymi w boju wojownikami czy żołnierzami.
Kruk zwiastuje zmiany, często drastyczne. Budzi niepokój i lęk, może również oznaczać śmierć. Częściej jednak jego znaczenie opiera się na rewolucji życiowej czy szansie na oczyszczenie. Nigdy nie należy go ignorować, uszanowany może być mistrzem, który może zmienić życie człowieka. Kruk jest uznawany za Strażnika Tajemnic, który strzeże dostępu do przyszłości i przepowiedni. Dlatego często uważa się go za jednego z podopiecznych wiedźm i wróżek.
Kruk w kulturze, mitologii, tradycji
Według mitologii greckiej, miał za zadanie przynosić wiadomości od Apolla oraz kontaktować się z bogami. Według niektórych legend zastępuje on Prometeusza, dając ogień ludziom. Często był poświęcany bogom słońca, światła i wiedzy. Był również atrybutem Ateny. Kruk jest szczerym informatorem, przekazując Apollinowi również wiadomość o zdradzie jego kochanki.
Według mitologii celtyckiej, był prorokiem symbolizującym śmierć i zniszczenie. Celtycka bogini magii, wojny, podziemia i zniszczenia przedstawiana była w pełnym rynsztunku, pojawiając się wszędzie, gdzie toczona była wojna. Uznawano, że krążyła wokół pola bitwy w postaci kruka.
Dwa kruki występują jako podopieczni Odyna – nordyckiego władcy. Huginn i Muninn byli niezastąpionymi łącznikami, którzy o wschodzie słońca wylatywali w świat, a przy zachodzie wracali, by przekazać Odynowi informacje dające przewagę nad przeciwnikami. Ich imiona oznaczają Myśl i Pamięć.
W mitologii słowiańskiej kruki pomagały prowadziły dusze zmarłych (wele), by mogły trafić z Wyraju na ziemię, wstępując w łona kobiet, by odrodzić się jako nowy człowiek.
W Chinach trójnożny kruk lub wrona, która była wsparta na dysku słonecznym, była symbolem władzy cesarskiej, a także miłości rodzinnej. W Japonii zaś kruk występował jako symbol słońca i posłaniec bogów. Często był utożsamiany ze słońcem przez plemiona Ameryki Północnej. Zaś w Indiach ptaki te towarzyszą bogini Kali, która władała śmiercią i czasem, była również pogromczynią demonów i sił zła.
W kulturze chrześcijańskiej, szczególnie w średniowieczu, kruk był uznawany za symbol nieumiarkowania w jedzeniu i piciu. Przez prowadzony przez ptaka samotny tryb życia, był symbolem odosobnienia. Symbolizował wyłam z chrześcijańskiej kultury, co było uznawane za herezję, pogaństwo i ateizm. W Biblii jednak kruk jest symbolem wiary w Opatrzność Bożą, ale także przedstawiany jest jako nieczyste zwierzę. W Księdze Rodzaju przyjął rolę zwiadowcy, który został wysłany przez Noego na poszukiwanie stałego lądu. Nigdy nie wrócił ze swojej wyprawy, ponieważ na lądzie znalazł pożywienie. Święty Augustyn uznawał kruka za symbol grzechu, a także grzesznika, który odkłada na bok pokutę i skruchę.
